کشور سری‌لانکا امروز غرق در بحران است. رئیس‌جمهورش فرار کرده است و مردم مصیبت‌زده و عاصی از ستمی که بر آنها رفته است، کاخ رئیس‌جمهور را تسخیر کردند. این اتفاقات به قدری سریع و ناگهانی پیش آمد که تقاضای کمک از شرق هم نتوانست امدادی به دولت حاکم برساند.
مثل روز روشن است که بحران اقتصادی و ورشکستگی در کسب و کارها دیگر مجالی برای دستگاه سرکوب باقی نگذاشته بود. حالا جهان شاهد است که ملتی که زیر بار انواع بی‌عدالتی و فقر و فاقه به‌سر می‌برد هر آن می‌توانند کاخ ستمگران را تسخیر کنند.
این پیامی است به همه حاکمان غارتگر اموال مردم و سرکوبگرانی که خیال می‌کنند با خفقان و ایجاد رعب و وحشت می‌توانند جلوی خشم و اعتراض اقشار و طبقات به ستوه آمده را بگیرند.
با این حال نباید از یاد برد که در خیزش های طوفانی مردم سری لانکا، نسبت به فقر و بیکاری و نبود درآمد مکفی برای یک زندگی شرافتمدانه، دست کم خبری از نبود لقمه نان و پنیری برای تحمل گرسنگی و قوت لایموت منتشر نشد.
در حالی که امروز در کشوری به عظمت ایران و دارای منابع گسترده زیر زمینی و نعمات طبیعی، به‌علت فساد و چپاولگری قوم ظالمان حاکم بر میهن، مردم از تهیه لقمه نان و پنیر هم ناتوانند. و این ساده‌ترین خوراک سنتی نیز عنوان لاکچری به خود گرفته است.
