سایت حکومتی تابناک نوشته: برنامه “نفت در برابر غذا”، یکی از طرح‌های سازمان ملل متحد است که نشانه و نمادی از تحقق اهداف کشورهای تحریم کننده را به رخ جهانیان می‌کشد تا به آنها ثابت کند که در صورت عدم پذیرش خواسته‌های استعمارگرایانه‌ی غرب، تا آن‌جا تحت فشار قرار خواهند گرفت که حتی توانایی استفاده‌ی بهینه از منابع ملی خود را نیز نداشته و برای رفع نیازهای اولیه نیز، نیازمند دیگر دولت‌ها خواهند شد.
شاید بهتر باشد چنین بیان کنیم که این سیاست، نوعی عملیات روانی محسوب می‌شود که بزرگ‌ترین هدف آن، بحرانی جلوه دادن اوضاع یک کشور و وابستگی آن به دیگر کشورها قلمداد می‌شود. زمانی که عنوان برنامه “نفت در برابر غذا”، با نام کشوری گره می‌خورد؛ این معنا به مردم آن کشور و نیز دیگر کشورها القا می‌شود که مردم کشور مورد هدف، همچون زندانیانی در کشور خود محبوس شده‌اند و بدترین شرایط در انتظار آنها خواهد بود.
باید توجه داشت که این قبیل معاملات، معایب و آسیب‌های فراوانی دارند که مهم‌ترین آنها، آسیب‌های اقتصادی حاصل شده از فروش نفت و عدم ورود ارز به داخل کشور است ضمن اینکه، ایران را ملزم به افزایش صادرات نفت می‌کند در حالی که تنها کالاهای مصرفی دریافت می‌کند و این به معنای هدر رفت منابع ملی است.
اینک باید منتظر پاسخ مسئولین به این سؤال باشیم که بنا به چه دلیل تخصصی و قانع کننده‌ای، معاملاتی از این دست را سودآور محسوب کرده‌اند؟! و آیا به‌راستی اوضاع کشور ما تا این اندازه بحرانی و وخیم شده است که طلای سیاه را برای چند لقمه غذا، روانه‌ی بازارهای کشورهای سودجو کنیم و خود از مزایای آن محروم شویم؟!
حسین موسویان، دیپلمات سابق جمهوری اسلامی پیش تر گفته بود: خدا نکند به نفت در برابر غذا برسیم. خدا نکند که چنین اتفاقی بیافتد، زیرا که لکه ننگی تاریخی برای ما خواهد بود.
