در ویدئویی که نورالینک در همین زمینه در شبکه اکس (توییتر سابق) بازنشر کرده، راکی استوتنبرگ، فقط با فکر کردن، یک بازوی رباتیک را به سمت دهان خود میبرد. او در سال ۲۰۰۶ در اثر یک حادثه از گردن به پایین فلج شده و توانایی حرکت خود را از دست داده است.
اینترنت بدون سانسور با سایفون دویچه وله
استوتنبرگ پیش از این کارهای خود را با استفاده از یک کنترلکننده انجام میداد که با دهان کار میکرد و انجام بازی ویدئویی را برای او ممکن میکرد.
افزون بر استوتنبرگ، یک شرکت کننده دیگر به نام نیک رِی نیز که به بیماری “اسکلروز جانبی آمیوتروفیک” (ALS) مبتلاست، پیش از این قابلیتهای جدید این تراشهها را به نمایش گذاشته و به کمک یک بازوی رباتیک، موفق شده بود یک فنجان را برداشته و از آن بنوشد.
شرکت نورالینک در همین رابطه مینویسد: «شرکتکنندگان در آزمایشهای بالینی ما، [اکنون] کنترل رایانه دیجیتال را به دستگاههای فیزیکی از جمله بازوهای رباتیک کمکی توسعه دادهاند. به مرور زمان، ما در نظر داریم دامنه دستگاههایی را که از طریق نورالینک کنترل میشوند گسترش دهیم.»
بر اساس اعلام این شرکت تا کنون افزون بر ۱۰ هزار نفر در فهرست بیماران نورالینک ثبت شدهاند تا در آزمایشهای فناوری این شرکت یعنی رابطهای مغز و رایانه شرکت کنند.
آینده رابطهای مغز و رایانه؛ پخش موسیقی در ذهن و “جاودانگی”
در حال حاضر آزمایشهای بالینی تنها به افراد با بیماریهای فلجکننده کلی از جمله بیماران با آسیب نخاعی یا بیماری نورونهای حرکتی اختصاص یافته اما نورالینک میگوید که تراشههای مغزی این شرکت، در آینده برای اضافه کردن تواناییهای بیشتر به افراد بدون معلولیت نیز ارائه خواهد شد.
ایلان ماسک پیش از این در این رابطه با اشاره به این طرحها گفته بود که نورالینک در آینده ممکن است به افراد امکان دهد تا موسیقی را مستقیما در ذهن خود پخش کنند و با استفاده از افکار خود با سایرین ارتباط برقرار کنند.
دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
ماسک در تابستان امسال همچنین گفته بود که این پیشرفتها حتی ممکن است در نهایت به مرحلهای برسد “که افراد بتوانند خاطرات خود را بارگذاری کرده و یک نسخه ذخیره شده از خودشان داشته باشند.”
به گفته ماسک، این میتواند به این معنی باشد که افراد روزی این خاطرات را در یک بدن رباتیک یا یک نسخه شبیهسازی شده از خود اصلیشان دانلود کنند و به نوعی “نامیرایی” یا “جادودانگی” برسند.
