نخست، کودتا یا شورش داخلی با حمایت آمریکا؛ در این سناریو، واشنگتن انتظار دارد بخشهایی از ارتش دست به قیام بزنند و واشنگتن با پشتیبانی لجستیکی یا حتی نظامی از آنان حمایت کند.
سناریوی دوم، حمله نظامی مستقیم و گسترده یعنی حملات شدید به مراکز نظامی ونزوئلا و حتی تلاش برای بازداشت مادورو توسط نیروهای ویژه آمریکاست. در کنار این حمله، واشنگتن بر فعالیت رسانهای پیرامون چهرههایی از اپوزیسیون از جمله برنده جایزه صلح نوبل خانم ماتچادو حساب باز میکند.
و سناریوی سوم که فشار گسترده سیاسی پس از چند حمله محدود است؛ این مسیر میتواند به انتخابات جدیدی منجر شود که واشنگتن از طریق آن اپوزیسیون نزدیک به خود را بر سر کار آورد. ترامپ حتی در تاریخ ۳۰ اکتبر ۲۰۲۵ تأکید کرد که برنامهای برای حمله گسترده ندارد.
از سوی دیگر، مادورو پیشنهاد داد برای کاهش تنش، منابع نفتی را در قالب توافقاتی مدیریتشده در اختیار آمریکا قرار دهد، اما ترامپ این پیشنهاد را رد کرد؛ نشانهای از نگرانی عمیق ونزوئلا از حمله احتمالی آمریکا و تمایل کاراکاس برای حل بحران از مسیر دیپلماتیک.
واشنگتن ظاهراً امیدوار است که یک عملیات محدود نظامی، همراه با عملیات پراکنده و فشار سیاسی و اقتصادی، بتواند رژیم مادورو را بدون نیاز به مداخله تمامعیار سرنگون کند.
این با حضور نظامی فعلی همسو است، که فراتر از یک عملیات ضد قاچاق مواد مخدر است اما به یک مداخله تمامعیار نمیرسد. مشکل این سناریوی مبهم این است که هر لحظه ممکن است از کنترل خارج شود و به سمت سناریوی جنگ تمام عیار پیش برود.
