وی افزود: این، زبان دیپلماسی نیست؛ زبان اولتیماتوم است. از قضا، خطر اینجاست: او دیگر دنبال نیتخوانی مقامات جمهوری اسلامی نیست، دنبال اثر میدانی است. اگر ایران تنها دانش هستهای داشته باشد و توان بالقوه ساخت بمب اتمی، نه نیت آن را، از نگاه ترامپ، این یعنی عبور از خط قرمز و چنین برداشتی، مقدمه اقدام نظامی است، بدون نیاز به اجماع جهانی یا قطعنامه شورای امنیت. مدل لیبی یا عراق و رژیم چنج…
برخی معتقدند این حرفها تکرار همان سیاست فشار حداکثری است. چه چیز اکنون را متفاوت کرده؟
گروگانگیر سابق و اصلاح طلب فعلی در پاسخ گفت: اکنون چند تفاوت مهم وجود دارد. نخست، واشنگتن و تلآویو به لحاظ نظامی هماهنگتر از گذشتهاند؛ دوم، هیچیک از متحدان ما حاضر به ورود به جنگی پرهزینه در کنار ایران نیستند؛ نه روسیه که درگیر اوکراین است و نه چین که اساسا بازیگر اقتصادی است. و سوم -و شاید مهمتر- وضعیت داخلی ایران دیگر مانند دهه ۸۰ یا ۹۰ نیست. جامعه خسته است، زیرساختها فرسودهاند و مشروعیت اجتماعی و سیاسی نیازمند بازسازی. مردم از تورم مزمن، بحران اقتصادی، ناترازی انرژی، بحران آب، بیاعتمادی به آینده و عدم قطعیت درباره پایگاه طبقاتیشان رنج میبرند. در چنین وضعیتی، تصور یک جنگ دیگر، فاجعهبار است. (یعنی از نگاه مردم نظام هیچ مشروعیتی ندارد و حمله بعدی آمریکا و اسرائیل به سقوط جمهوری اسلامی منجر خواهد شد)
