نویسنده در یادداشت خود ریشه این بحران را «ورشکستگی آبی» توصیف میکند که به گفته او نتیجه دهها سال «برداشت آب بیش از ظرفیت طبیعت»، «توسعه کشاورزی آببر در مناطق خشک آن هم به بهانه شعارهایی چون خودکفایی غذایی، تأمین امنیت غذایی و مقاومت در برابر فشارهای خارجی»، «اعطای یارانههای سنگین آب و برق که باعث تشویق استفاده اسرافآمیز و برداشت بیرویه از منابع آب زیرزمینی شده» و «اتکای گسترده به سدسازی و انتقال آب به عنوان نمادهایی از غرور ملی و قدرت» بوده است.
او نوشت: اقتصاد مقاومتی رهبر جمهوری اسلامی زمینه را فراهم کرد تا ارزشمندترین و راهبردیترین ذخایر طبیعی کشور در مسیر پیگیری مأموریت هستهای او قربانی شود. کاوه مدنی هشدار میدهد که «دروغ» یا نبود شفافیت نیز به بخشی از بحران تبدیل شده است؛ چرا که «اطلاعات مربوط به میزان آب موجود، ذخایر سدها و وضعیت منابع آب زیرزمینی همواره پراکنده، طبقهبندی شده، سیاستزده و امنیتی شده است و دسترسی عمومی به آن محدود باقی مانده است. و اینگونه میشود که «بحثهای عمومی اغلب از مشکلات واقعی داخلی منحرف میشود و بهجای آنکه بر دههها سوءمدیریت تمرکز داشته باشد، بر تئوریهای توطئهای مانند ابردزدی و دستکاری آبوهوا توسط دشمنان خارجی متمرکز میگردد.»
این یادداشت تأکید میکند که جلوگیری از فروپاشی اقلیمی نیازمند گذار از «اقتصاد مقاومتی» به «اقتصاد تابآور»؛ شامل کاهش صنایع و محصولات آببر در مناطق خشک، اصلاح تدریجی قیمت آب و انرژی با حمایت از اقشار ضعیف، و تمرکز بر بهرهوری و احیای اکوسیستمها است.
نویسنده در پایان هشدار میدهد که اگر «دروغ»، عنصر سوم دعای داریوش، همچنان بر مدیریت منابع سایه بیندازد، طبیعت آرامآرام کاری را انجام میدهد که «تحریمها (در واقع ملایان) نتوانستند» و آن چیزی نیست جز «به زانو در آوردن یک تمدن پرافتخار.»
کامنت یکی از کاربران پس از خواندن این نوشته: واقعا جنایتی که این انقلابیون سال ۵۷ برسر ما و ایران کردن چنگیز و اسکندر و تیمور نکرد در تاریخ دنیا هیچ ملتی کشور خودش رو اینطوری نابود نکرد…
