یک معترض سریلانکایی نوشت: پایان بازی؛ حاکمیت جمهوری سریلانکا در اختیار مردم است. نمی توان از آن چشم پوشی کرد…
نقش چین کمونیست در نابودی تجاری سریلانکا
در سال ۲۰۰۵ راجاپاکسا، رییس‌جمهور سوسیالیست سریلانکا به قدرت رسید. سریلانکا نخستین کشوری است که پس از به قدرت رسیدن مائو، چین کمونیستی را به رسمیت شناخت و همواره متحد آن باقی ماند. مقام‌ها و شرکت‌های چینی به راجاپاکسا و دولتش با عنوان سرمایه‌ی اصلی چین در سریلانکا می‌نگرند.
در سال ۲۰۱۲ چون دوباره کفگیر حکومت سوسیالیست به ته دیگ خورد، راجاپاکسا از دولت چین درخواست یک وام ۷۵۷ میلیون دلاری کرد. چینی‌ها با کمال میل پذیرفتند اما حالا شرایط وام تغییر کرده بود. وام اول با بهره ۱ تا ۲ درصد پرداخت شده بود که به نسبت وام‌های زیر نیم درصد کشوری مانند ژاپن برای پروژه‌های زیرساختی باز هم تا ۴ برابر بیش‌تر است اما وام جدید یک نرخ سود ظالمانه و وحشیانه دلشت: ۶.۳ درصد!
افزایش بدهی‌ها و پروژه بی‌انتها و بدون بازده بندر چینی، البته صدای مخالفان را بلندتر کرد و جریان منتقد راجاپاکسا و متمایل به هند و غرب، در انتخابات ۲۰۱۶ با وعده لغو توافق به میدان آمد اما این‌جا دیگر سفیر چین تعارف را کنار گذاشت و به دخالت علنی و آشکار به سود راجاپاکسا پرداخت با نزدیک‌تر شدن انتخابات، پرداخت‌های بزرگ به حلقه‌ی فاسدها آغاز شد.
در یک دومینوی وحشتناک، در می ۲۰۱۸ ، سریلانکا وادار شد تا یک وام ۱ میلیارد دلاری دیگر از بانک توسعه چین بگیرد تا با آن، بدهی‌هایش به چین را پاس کند! در چنین وضعیتی، دولت جدید برای پروژه بندر هامانتوتا با چین وارد مذاکره شد. چینی‌ها گفتند تنها راه بخشیدن قسمتی از بدهی‌ها و نه همه‌ی آن، واگذاری سهام عمده‌ی بندر به چین است و سریلانکا کاملن آزاد بود که انتخاب کند بندرش را به شرکت دولتی «بنادر چین» واگذار کند یا به شرکت دولتی «بازرگانی چین»!
شرکت بازرگانی چین انتخاب شد و به سرعت فشارهای بعدی آغاز؛ شرکت، ۱۵ هزار هکتار زمین مفت در اطراف بندر، برای ساختن یک منطقه‌ی صنعتی[جاسوسی] درخواست کرد. دولت جدید به شدت مخالف بود اما هیچ راهی وجود نداشت. توافق‌نامه جدید در ژوئیه ۲۰۱۷ امضا شد و در دسامبر به اجرا درآمد؛ قرارداد کاملن منصفانه‌ای که براساسش، ۸۵ درصد مالکیت و درآمد بندر به چین می‌رسد و ۱۵ درصد آن برای سریلانکاست!
