هستی نارویی، کودک معصوم بلوچ فقط هفت سالش بود. به‌همراه مادربزرگ خود به مصلی زاهدان رفته بودند و در جریان حمله و شلیک مزدوران خامنه ای به جمعیت معترضان بر اثر ضربه به سر و استنشاق گازهای سمی اشک‌آور کشته شد. هستی اگر زنده می‌ماند یک هفته بعد می‌توانست تولد ۸ سالگی‌اش را با همان اندک خوراکی که پدر کارگرش تهیه می‌کرد، جشن بگیرد. افسوس! که ضحاک زمانه فرصتی به وی نداد.
در گرماگرم اعتراضات مردمی که مرگ هستی‌های بلوچ و حدیث و سارینا و سیاوش نمونه‌هایی از گل‌های پر پر شده آن هستند، جامعه جهانی فریاد دادخواهی مردم ایران را شنید و با تصویب قطعنامه‌ای در شورای حقوق‌بشر سازمان ملل به حقانیت و مشروعیت پیکار گردآفرین های شجاع اذعان نمود. این پیروزی تاریخی مردم ایران در برابر فاشیسم مذهبی، ثمره خون هستی نارویی و دیگر بی‌گناهانی است که به ناحق به زمین ریخته شد.
