از ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۹ تا ۱۰ تیر ۱۴۰۱، نزدیک به ۸۰۰ روز شکنجه های روحی و جسمی و استمرار محرومیت و تبعید زینب جلالیان زندانی سیاسی کرد با سنگین ترین محکومیت در میان زنان زندانی سیاسی در ایرانکانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام جمعه ۱۰تیر ۱۴۰۱، با گذشت نزدیک به ۸۰۰ روز از تبعید زینب جلالیان زندانی سیاسی کرد به زندانهای مختلف و نهایتا به زندان یزد، این زندانی سیاسی همچنان محروم از حق ملاقات با خانواده و وکیل و محروم از حداقل رسیدگی های پزشکی و درمانی ضروری در شرایط بسیار سخت و دور از محل سکونت خود در زندان یزد محبوس است.
یک منبع مطلع به کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام گفت: «حدود ۲۰ روز قبل پدر و مادر سالخورده خانم جلالیان از فاصله دور از ماکو – روستای دیم قشلاق تا زندان یزد رفتند اما به آنها اجازه ملاقات داده نشد».
این منبع همچنین گفت: «وضعیت جسمی زینب جلالیان وخیم است و او همچنان از حق رسیدگی پزشکی و بخصوص اعزام به بیمارستان خارج از زندان، حق ملاقات با خانواده و حق ملاقات با وکیل محروم است».
این منبع افزود: «پزشک زندان تاکید کرده است که زینب جلالیان باید برای درمان ضروری و فوری به بیمارستانی خارج از زندان فرستاده شود اما عوامل زندان و بخصوص عوامل وزارت اطلاعات مانع از این امر می شوند.»
این درحالی است که پس از گذشت ۱۵ سال از حبس این زن زندانی سیاسی مقاوم وی در سالهای حبس به بسیاری بیماریها از جمله ناخنک چشم، بیماری روده، معده و کلیه دچار شده و پیشتر نیز پس از مبتلا شدن به کرونا و عدم رسیدگی پزشکی به مشکلات ریوی دچار شده بود.
اکنون با گذشت نزدیک به ۸۰۰ روز از ۱۰ اردیبهشت ۹۹ روزیکه بطور ناگهانی از زندان خوی خارج شد تا امروز در ۱۰ تیر ۱۴۰۱ همچنان در فشار و تبعید تحت شکنجه های روحی و روانی و جسمی قرار دارد.
ماموران وزارت اطلاعات بارها و بارها خواسته اند که این زن زندانی سیاسی را به مصاحبه تلویزیونی واردار کنند و در قبال آن وعده های بسیاری به او داده و همچنین بارها به روشهای مختلف او را تهدید کرده و تحت انواع فشارها قرار داده اند. ماموران زندان اعلام کرده اند تا زمانیکه زینب جلالیان ابراز پشیمانی و مصاحبه تلویزیونی نکند این شرایط ادامه پیدا خواهد کرد.
از سوی دیگر مادر پیر و سالخورده زینب در نگرانی از وضعیت دخترش بسر می برد اما ماموران اطلاعات از تهدید این مادر سالخورده نیز دست برنداشته و او را به شدت زیر فشار قرار داده اند.
بیشتر بخوانید:
نگرانی عمیق خانواده زینب جلالیان از ۵۳۰ روز شکنجه، ممنوعیت تماس و تبعید در ۴ زندان
درباره زینب جلالیان زندانی سیاسی کرد محکوم به حبس ابد:
زینب جلالیان متولد سال ۱۳۶۱ در روستای «دیم قشلاق» شهرستان ماکو در استان آذربایجان غربی است. او اسفند ماه ۱۳۸۶ در کرمانشاه بازداشت شد و پس از ماهها نگهداری در سلول انفرادی اداره اطلاعات این شهر و تحمل شکنجه‌های شدید جسمی و روحی، توسط دادگاه انقلاب اسلامی به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی» و «محاربه» به اعدام محکوم شد.
این حکم پس از تایید در دادگاه تجدیدنظر در سال ۱۳۹۰ با یک درجه تخفیف به حبس ابد تبدیل شد و پس از آن زینب به زندان خوی در استان آذربایجان غربی انتقال یافت. وی طی این سال‌ها در زندان به بیماری‌های متعددی از جمله اختلال در بینایی، ناخنک چشم و برفک دهان و کرونا مبتلا شده است.
زینب جلالیان زندانی سیاسی کرد در تاریخ ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۹ بطور ناگهانی از زندان خوی به زندان قرچک ورامین منتقل شد. وی در تاریخ ۵تیر۹۹ و در حال اعتصاب غذا از زندان قرچک ورامین به زندان کرمان منتقل شد وی در حالی در سلول انفرادی در زندان کرمان نگهداری میشد که پیش از انتقالش به زندان کرمان در زندان قرچک ورامین به کرونا مبتلا شده بود و حالش بشدت وخیم بود و در تاریخ ۳۱ خرداد با درخواست بازگشت به زندان خوی و یا زندان اوین دست به اعتصاب غذا زده بود.
وی روز سه شنبه اول مهرماه ۹۹ پس از تحمل سه مال سلول انفرادی درحالیکه وضعیت جسمی اش بشدت وخیم بود از زندان کرمان به زندان کرمانشاه منتقل شد.
و بعد از گذشت بیش از یک ماه تحمل حبس در زندان کرمانشاه، در ۲۰ آبان ۹۹ به زندان یزد منتقل شده است.
این زندانی سیاسی مقاوم پیشتر نیز بارها و بارها درخواستهای ماموران وزارت اطلاعات را برای انجام مصاحبه و ندامت رد کرده و اگر چه فشارهای بسیار زیادی از جمله شکنجه و محرومیت از درمان و احتمال از دست دادن بینایی چشمانش را تحمل میکند اما حاضر به همکاری با وزارت اطلاعات و دیکتاتوری جمهوری اسلامی نشده است.
سازمان عفو بین الملل در ۲۴ بهمن ۹۹ در یک بیانیه اقدام فوری نوشت: «مأموران وزارت اطلاعات ایران، با جلوگیری از دسترسی زینب جلالیان، زندانی کرد، به خدمات پزشکی، وی را تحت شکنجه قرار داده‌اند تا او را وادار به «اعتراف» علیه خود در مقابل دوربین فلیم‌برداری کنند. این جلوگیری عامدانه از دسترسی زینب جلالیان به خدمات پزشکی موجب درد و رنج شدید وی شده است…»
در تاریخ اول اسفند ۱۴۰۰، دایه گوزل حاجی زاده ۷۱ ساله، مادر زینب جلالیان با انتشار یک پیام تصویری، از تمامی سازمانها و مدافعان حقوق بشر برای نجات جان زینب جلالیان تقاضای کمک کرد. او در این پیام گفته بود زینب از داشتن وکیل و ملاقات با خانواده محروم است.
مادر زینب جلالیان در این پیام که به زبان کردی ایراد شده گفته بود: «۱۵ سال است دخترم را ندیدەام. نمی دانم در چە وضعیتی است. میگن کرونا گرفتە، من برایش نگرانم. از ملاقات با خانوادە و وکیل هم محرومش کردەاند. من دیگر پیر شدەام، بە عنوان یک مادر دوست دارم دخترم را ببینم. از سازمانها و مدافعان حقوق بشری تقاضای کمک دارم.»
زینب جلالیان زندانی سیاسی کرد در پیامی به‌مناسبت روز جهانی زن از زندان خوی به افشای گوشه‌یی از جنایات در زندان پرداخت و نوشته بود: «ای ستمگران، نظاره‌گر بودید و هستید، دیدید نمی‌شود با قتل‌عام، شکنجه و زندانی کردن ما زنان، جلوی حق خواهی ما را بگیرید. وقتی یک زن جوهرش با آزادی سرشته شده باشد، هیچ ظلم و زوری نمی‌تواند او را به زانو در بیاورد.
من زمانی به این حقیقت پی‌بردم که در چنگال ستمگران جمهوری اسلامی بودم. لباسهای مرا بر روی تنم پاره کردند، چشم‌هایم را بستند، دست و پایم را با زنجیر به تخت آهنی بستند و شکنجه وحشتناک مرا شروع کردند. باور کنید هر وقت ستمگران، ظلم و شکنجه را بر من بیشتر می‌کنند، من جسورتر و مقاوم‌تر می‌شوم.».
