اعتراض ها در محافل سیاسی و مطبوعاتی از خیانت تازه روسیه به ایران بالا گرفته است. یک روزنامه داخلی نوشت: خیانت مسکو فقط دو هفته بعد از آنکه پوتین دست رئیسی را در کرملین فشرد تأملبرانگیز است.
روزنامه جمهوری اسلامی در مطلبی با عنوان «ما و اشتهای سیری ناپذیر کرملین» نوشت: نظریه حکیمانه غیرقابل اعتماد بودن قدرتهای شرقی از نظریههای پایهای و تغییرناپذیر در سیاست بینالملل است. اگر هیچ دلیلی برای اثبات این واقعیت وجود نداشته باشد، آنچه ما ایرانیان در چهار دهه بعد از انقلاب تجربه کردهایم، برای تأیید این نظریه کافی است.
در سالهای اخیر که مسئولان جمهوری اسلامی چرخش شدیدی در سیاست بینالمللی به سوی چین و روسیه نشان دادهاند، این دو قدرت شرقی از لگد زدن به ایران در موارد مختلف کوتاه نیامدند. تازهترین و البته زشتترین مورد، همراهی چین و روسیه با امارات در مورد انکار مالکیت ایران بر جزایر سهگانه ایرانی ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک است.
رئیس جمهور چین سال گذشته در سفر به عربستان بر توهمات اعضای شورای همکاری خلیج فارس در مورد جزایر سهگانه ایرانی مهر تأیید زد و روسیه نیز طی چند ماه اخیر دو بار مرتکب همین اقدام خلاف شد و تمامیت ارضی ایران را زیر سؤال برد.
تأملبرانگیز اینست که این خیانت مسکو فقط دو هفته بعد از آنکه پوتین دست رئیسجمهور ایران را در کرملین فشرد صورت گرفته است!
اینکه علیرغم اعتراضات و وجود اسناد و مدارک غیرقابل انکار باز هم روسیه مرتکب چنین خیانتی نسبت به تمامیت ارضی ایران میشود، مفهومی غیر از خصومت با ایران و قابل اعتماد نبودن ندارد. مقامات چینی و روسی هربار تلاش کردند با توسل به توجیهات غیرموجه از ماجرا عبور کنند ولی هرگز درصدد جبران خیانت خود برنیامدند.
چین و روسیه علیرغم ژستهای ساختگی دوستانه، جایگاهی برای ایران در معادلات سیاسی بینالمللی قائل نیستند. حکمرانان این دو کشور با تکیه بر دیکتاتوری داخلی و انحصارطلبی خارجی فقط به منافع خود فکر میکنند. چیزی که پوتین برای تصاحب مجدد قدرت و ادامه سلطه خود بر روسیه تا عبور از ۳۰ سال فرمانروائی با هدف بازسازی شوروی سابق برداشته، نشاندهنده اشتهای سیریناپذیر ساکنان کرملین است. آیا باز هم میخواهیم سادهلوحانه به روسها اعتماد کنیم و منتظر بمانیم بار دیگر تمامیت ارضی کشورمان را انکار کنند؟
