سازمان عفو بینالملل، با انتشار گزارشی مصور در شبکههای اجتماعی، اعلام کرد حکومت ایران با ساخت پارکینگ بر روی قطعه ۴۱ بهشت زهرا که محل دفن شماری از مخالفان اعدامشده است، شواهد حیاتی اعدامهای دستهجمعی در اوایل دهه شصت را از بین میبرد.
بخش راستیآزمایی بیبیسی با بررسی تصاویر ماهوارهای تایید کرده است که بخشهایی از قطعه ۴۱ در قبرستان بهشت زهرا در تهران مسطح و احتمالا آسفالت شده است. این تصاویر نشان میدهد طرحی که معاون شهردار تهران در سخنرانیاش در ۲۸ مرداد از آن یاد کرد، در حال انجام است.
معاون شهرداری تهران هفته گذشته، خبر داد که شهرداری این قطعه از بهشت زهرا را تبدیل به پارکینگ کرده است.
عفو بینالملل در پستی که روز شنبه یکم شهریور در شبکههای اجتماعی منتشر کرد، این اقدام را «یادآور تلخ دیگری از مصونیت نظامیافته در قبال جنایتهای علیه بشریت آن دوران» توصیف کرد و نوشت: «این اقدام در ادامۀ دههها محدودیت بیرحمانۀ حکومت علیه خانوادهها برای کاشت گل یا ترمیم سنگقبرهای تخریبشده انجام شده است».
به گفته رادیو فردا، قطعهٔ ۴۱ بهشتزهرا که پیشتر تقریباً با خاک یکسان شده بود، مدفن شمار نامعلومی از اعضای اعدامشدهٔ گروههای مختلف سیاسی مانند فرقان و سازمان مجاهدین خلق، نظامیان و غیرنظامیان دخیل در کودتای نوژه، ثروتمندان (بهاتهام آنچه جمعآوری مال حرام یا افساد فیالارض خوانده میشد) و بازاریان متمول با گرایشهای سیاسی مخالف حکومت است.
داوود گودرزی، معاون شهردار تهران، هفته گذشته گفت: « قطعه ۴۱ همینطوری مانده بود و ما نیاز به پارکینگ داشتیم، از مسئولان مجوز گرفتیم و آن را تبدیل به پارکینگ کردیم.»
این در حالی است که عفو بینالملل میگوید گورهای فردی و جمعی اعدامشدگان پس از انقلاب ۱۳۵۷ صحنههای جرم محسوب میشوند و نیازمند بررسیهای تخصصی پزشکی قانونی برای نبش قبر و حفاظت از شواهد هستند.
بهگفتۀ این سازمان حقوقبشری بینالمللی، مقامات جمهوری اسلامی با نابود کردن این گورها «در حال پنهانسازی شواهد جنایتهای خود و سلب حق دستیابی به حقیقت، عدالت و جبران آسیب هستند».
سازمان عفو بینالملل پیشتر مستند کرده بود که نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی چطور مزار جانباختگان کشتارهای دهه ۱۳۶۰ را از طریق بلدوزر، ساختوساز، جادهسازی، انباشت انبوه زباله یا ایجاد قبرهای جدید بر روی آنها، تخریب کردهاند.
بنا به اعلام عفو بینالملل، «مقامات جمهوری اسلامی همچنین قبرهای قربانیان سایر نقضهای حقوق بشری در سالهای اخیر را مورد هتک حرمت یا تخریب قرار دادهاند؛ از جمله قبرهای اعضای جامعۀ تحت ستم بهائی و کسانی که در جریان خیزش “زن زندگی آزادی” در سال ۱۴۰۱ به دست نیروهای امنیتی کشته شدند».
