خانم تمی بروس در پاسخ به خبرنگاران در باره آنچه روز شنبه در عمان رخ خواهد داد، گفت: این، مذاکره نیست. موضوع این است که تعیین کنیم چه چیزی ممکن (امکان پذیر) است.
سخنگوی وزارت خارجه آمریکا در پاسخ به این سوال که آیا استیو ویتکاف نماینده ویژه ترامپ در امور خاورمیانه، رهبری تیم مذاکرهکننده آمریکا را بر عهده خواهد داشت، گفت: نمیتوانم در اینباره مطلبی بیان کنم، اما او در آنجا حضور خواهد داشت.
این سخنگوی آمریکایی در ادامه گفت: پرزیدنت ترامپ به وضوح نظر خود را در مورد آنچه که ترجیح میدهد بیان کرده است. اکنون انتخاب با رژیم ایران است و اگر نخواهد وارد این مسیر شود، اوضاع برایش بسیار بسیار بد خواهد شد.
کارولین لیویت، سخنگوی کاخ سفید نیز گفت که مذاکرات شنبه مستقیم خواهد بود و اگر مقامات رژیم ایران توافق نکنند، روزگارشان سیاه خواهد شد. رئیس جمهور ترامپ تحریم های شدیدی را علیه آنها اعمال کرده و گفته است که بین دستیابی به توافق یا پرداخت بهای سنگین، تهران یک انتخاب دارد!
جان هوون، سناتور جمهوریخواه نیز در گفتوگو با خبرنگار ایران اینترنشنال گفت: حملات آمریکا به حوثیها پیامی روشن و بهنوعی هشدار مستقیم به تهران است: یا وارد مذاکره شوید، یا منتظر پیامدهای آن باشید.
مردم ایران باید از زبان ترامپ واقعیتها را بشنوند
دویچه وله آلمان نیز در گزارشی گفت: پیرامون مذاکرات روز شنبه گمانهزنیهای بسیاری شده است. عراقچی گفته است “هیچ یک از گمانهزنیها درباره اسامی مذاکره کنندگان صحیح نیست.”
اما واقعیت این است که حتی اگر جمهوری اسلامی بخواهد به سیاق همیشگی مردم را “نامحرم” به حساب آورد و پنهانکاری کند، آنها از دهان ترامپ خواهند شنید که چه گذشته است. همچنانکه خبر مذاکرات را از زبان او شنیدند.
این که آیا جمهوری اسلامی این بار نیز میتواند از این مذاکره به آن مذاکره زمان بخرد، در این دور ساده به نظر نمیرسد. ترامپ یک مهلت دو ماهه برای حکومت ایران تعیین کرده و میخواهد هرچه زودتر، حداکثر در پایان آن نتیجهای رضایتبخش به دست آورد.
این گمانهزنی نیز میشود که آمریکا با آوردن نیروی نظامی بزرگی به منطقه، احتمالا پای میز مذاکره از جمهوری اسلامی خواستهای بیشتری خواهد داشت. آمریکا و اسرائیل عملا همه بازوهای جمهوری اسلامی در منطقه را از کار انداختهاند. به گزارش رویترز چهار گروه حشدالشعبی در عراق هم اعلام کردهاند که حاضر به زمین گذاشتن سلاح هستند.
بسیاری از صاحبنظران بر این عقیدهاند که رهبر جمهوری اسلامی و دیگر بازیگران نظام تحت فشار حداکثری در آخرین مهلت برای بقای خود هم که شده تن به هر سازشی خواهند داد. این که پیامد چنین سازشی تا چه اندازه به بهبود زندگی مردم ایران منجر شود، جای تردید است. آنهم با توجه به هزینه سنگینی که پروژههای هستهای و منطقهای جمهوری اسلامی برای اقتصاد و موقعیت ژئوپولیتیک ایران داشته است.
